Εν τη πεδιάδι, η οδός χωρίζεται εις τρεις κλάδους και ο μεν προς ανατολάς (δεξιά) διευθύνεται προς το χωρίον Παλαμά (250 Έλληνες κάτοικοι, 1 ναός, 1 σχολείο και άφθονον ρέον ύδωρ) ο δε κατ’ ευθείαν , διευθύνεται δια της υπό ρυάκιον διαρρεομένης πεδιάδος προς την κωμόπολιν του Δομοκού, απέχουσαν του σηεμίου της διακλαδώσεως των οδών, 2ώρες.
Οι μεταβαίνοντες εις Λάρισαν και μη θέλοντες να διέλθουν δια του Δομοκού, μεταβαίνουσι δια την δεύτερας αυτής οδού, μέχρι του χωρίου Λεύκα και εκείθεν καταλείποντες προς δυσμάς [αριστερά] τον Δομοκό, διευθύνονται προς τους παρά τω χωρίω Πουρνάρι υδρόμυλους, οπόθεν διέρχεται η εκ Δομοκού προς Φάρσαλα οδός.»
«Ο σταθμός του Δομοκού, που ανήκει διοικητικά στο Πουρνάρι, παλιά ήταν ένα μικρό χωριό. Με την κατασκευή του σταθμού εγκαταστάθηκαν πολλές οικογένειες. Όμως και το νταμάρι έδωσε δουλειά σε πολλούς. Οι κάτοικοι ήταν γύρω στους 100 και λειτουργούσε Δημοτικό Σχολείο το οποίο σώζεται μέχρι και σήμερα. Είχε καφενεία, παντοπωλεία, παιδική χαρά. Από τις πρώτες οικογένειες ήταν Ι. Παπατριανταφύλλου, Αθ. Παπαδογιάννης, Κων/νος Ντούλιας,, Αντ Τσιαβάκης, Δημ. Παπαδημητρίου, Ι. Στούρης, Ι. Κύρκος, Δημ. Σκουβαρά, Δημ. Παπάς (σταθμάρχης) και πολλοί άλλοι. Σώζεται και η εκκλησία της Παναγίας (Κοιμήσεως της Θεοτόκου) όπου κάθε χρόνο τον δεκαπενταύγουστο (ευτυχώς ακόμα και σήμερα) γίνεται λειτουργία με την παρουσία Πουρναριωτών αλλά και κατοίκων διπλανών χωριών. Στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο ο σταθμός ήταν στρατόπεδο αιχμαλώτων οι οποίοι δουλεύανε στο νταμάρι. Οι αιχμάλωτοι ήταν Έλληνες, Σέρβοι κ.λ.π.
Οι Γερμανοί έρχονταν στο χωριό μας από τον Σταθμό και έπαιρναν νερό από τις τρεχούμενες βρύσες. Το χωριό βοήθησε να δραπετεύσουν δύο αιχμάλωτοι. Σήμερα είναι όλα εγκαταλελειμμένα. Μόνο τα δέντρα μένουν αγέρωχα να μετρούν, στους γερασμένους κορμούς του, τα δικά τους χρόνια που πέρασαν. (Αφήγηση, Κων/νος Βασιλόπουλος)
ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΟΥ ΠΟΥΡΝΑΡΙΟΥ:
Το σχολείο του Πουρναρίου ιδρύθηκε από τον επίσκοπο Θαυμακού Χρύσανθο ανάμεσα στα έτη 1867-1874. Άλλο γραπτό στοιχείο δεν υπάρχει. Το αρχείο του σχολείου αρχίζει το σχολικό έτος 1946 – 1947 αλλά πολλοί θυμούνται ότι λειτουργούσε και την κατοχή, Πάντως το έτος 1945 υπήρχε δάσκαλος, αφού τα παιδιά για το επόμενο σχολικό έτος γράφτηκαν με δικαιολογητικά.
ΠΙΝΑΚΑΣ ΜΑΘΗΤΩΝ
ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΤΟΣ ------ΜΑΘΗΤΕΣ
1946-47 ------------------122
1949-50 -------------------83
1950-51 ------------------104
1960-61 ------------------100
1970-71------------------- 66
1980-81--------------------55
1990-91 -------------------23
Ο πρώτος δάσκαλος που θυμούνται οι κάτοικοι ήταν ο Αντώνης Σάββας που έμενε για πολλά χρόνια στο χωριό. Ακολούθησαν με λιγότερα ο γραμματοδιδάσκαλος Β. Θεοδωρόπουλος, ο Λιόντος και η Αργυρώ Φυσέκη. Αυτή ήταν πριν τον πόλεμο και εξακολουθούσε να υπηρετεί στην κατοχή και στα πρώτα χρόνια της απελευθέρωσης ως το 1953 -54. Άλλοι είναι: Στ. Χατζής, Ελπ. Τσιρπέλης, Ταξ. Ταρκάσης, Γ. Ρούσκας, Κ. Παπαθανασίου, Αρ. Μαλάμου, Τρ. Λουκοπούλου, Ν. Καρλιάμπας, Πενήντας Ντ., Δεμέστιχα, Χρ. Καραμπότσης, Φ. Χριστοπούλου, Ειρ. Νιούτσικου, Ευστρ. Γεωργαντή, Γ. Μάνθου, Μ. Τσιώνα, Αγγ. Δρίβα, Π. Ευαγγελόπουλος, Ντ. Μπελεμέμη, Μ. Αριστερίδου, Χρ. Μανανά, Άννα Μίχου, Αλ. Ξαρχά, Μαρίνα Αγγελάκη, Βασ. Δημάκη, Μ. Σταυρογιάννη, Αγγ. Πάσχου, Θ. Μπελεμέμη.
ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΣΧΟΛΕΙΟ:
Λειτούργησε δύο χρονιές με όλες τις τάξεις την πρώτη και πέντε (έλειπε η πρώτη) τη δεύτερη. Οι μαθητές ήταν από 14 - 21 και 14-20 χρόνων αντίστοιχα
ΠΙΝΑΚΑΣ ΜΑΘΗΤΩΝ
ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΤΟΣ-------- ΜΑΘΗΤΕΣ
1954-55 -----------------------40
1957-58----------------------- 17
Έτος--Προβιβάστηκαν--- Απορρίφτηκαν---Απολύθηκαν
1954----------55 -------------35 -------------- 5
1957----------58 -------------13 ---------------4
Το παλιό σχολείο ήταν κοινοτικό, κοντά στην εκκλησία, αλλά γκρεμίστηκε με τους σεισμούς το 1954. Το νέο χτίστηκε σε οικόπεδο που παραχώρησε ο Αρ, Σταμούλης και λειτούργησε το 1955-1956. Ως τότε τα παιδιά έκαναν μάθημα στην εκκλησία και σε μια πρόχειρη κατασκευή από ξύλα και πισσόχαρτα. Για το χτίσιμο του σχολείου εργάστηκε το χωριό και διέθεσε και χρήματα και υπηρεσίες.(πηγή: τέως Σχολικού Συμβούλου κ. Ν. Φασατάκη ο οποίος ασχολήθηκε με την ιστορία της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης της επαρχίας Δομοκού, 20ος αιώνας). Στο Πουρνάρι, 8 χλμ Βόρεια, βρίσκεται η παλιά εκκλησία του Αγίου Σεραφείμ.
Πηγή: ΠΟΥΡΝΑΡΙ ΔΟΜΟΚΟΥ