Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΩΣ
Ποιος είδεν, εκείνας τας φοβεράς ώρας,
την συντετριμμένην θεάν στων Παγασών τον κόρφον;
Ανέσπα, εις την άρμην των υδάτων, τους πλοκάμους της θείας κεφαλής,
ολοφυρόμενη δια τον θάνατον του πεφιλημένου υιού.
Πώς έθανεν εις τας Ασιατικάς ακτάς ο ξανθόκομος Ήλιος,
από του εραστού την ασεβή, πλην θεοδήγητον επιδέξια χείρα!
Και εν Ταύροις η ιέρεια, κόρη των Ατρειδών, ή Νύμφη,
ανέπεμπε παρακλήσεις εις την τοξεύτραν θεάν, δια τον θείον Αχιλλέα..
Εσίγησαν τότε και του Ιλίου αι αμμώδεις ακταί,
όπου ο πανύψηλος Αίας ήτο έτοιμος δια την ιδικήν του εκδίκησιν.
Και ο των Μυρμηδόνων θρήνος και των λοιπών Ελλήνων,
ως βοή κεραυνών εις την πέραν των τειχών πόλιν ηκούετο.
Τότ’ εσείοντο αι πανύψηλοι κορυφαί του Ολύμπου,
όπου ακτινοβόλει ως υπέρλαμπρος ήλιος, το του Διος ανάκτορον.
Εκεί ο μέγας Βασιλεύς, πλήρης οργής δια την του υιού του πράξιν,
ος, πάλαι ποτέ, προεφήτευσεν τον των αθανάτων θάνατον.
Και αι νύμφαι και του Νηρέως αι ωραιόπεπλοι κόραι
συμπαρίσταντο θρηνοδούσαι τω δυσφάτω αγγέλματι,
μη δυνάμεναι δούνε παρηγορίαν τη θεία μητρί,
ή απώλεσεν τον μόνανθον, ακριβόν υιόν της.
Και ομού μεγάλως εφθέγγοντο: «θεών τε και ανθρώπων η μοίρα ξυνή…»
Σεραφείμ Χρήστου Χατζόπουλος
από την ποιητική μου συλλογή «ΔΙΑΦΥΓΗ»
έτος έκδοσης 2009
ISBN: 978-960-931455-8