Σεραφείμ Χατζόπουλος: Η μυστική φωνή
Μα πόση μπορεί να είναι η αντοχή ενός ανθρώπου;
Βαραίνει το κεφάλι του απ’ τις πολλές έγνοιες. Τα μάτια του αλληθωρίζουν απ’ την αγρύπνια και την κούραση. Το κορμί του λυγίζει απ’ την εξάντληση. Τα χέρια και τα πόδια του κινούνται αβέβαια πια. Και το χειρότερο: Η ψυχή του! Αυτή η ταλαίπωρη ψυχή, σκύβει κι αυτή κουρασμένη μπρος στο τόσο αγκομαχητό και την τόση αγωνία. Ίσως να ετοιμάζει μυστικά την γρήγορη έξοδό της απ’ αυτή την μπαϊλτιασμένη σάρκα.
Κι όμως ο άνθρωπος δεν παραδίνεται στον αφανισμό χωρίς όρους, δίχως πάλεμα. Και σ’ αυτή την κατάσταση της απόλυτης εξουθένωσης παλεύει. Κουνάει χέρια και πόδια. Ορθώνει με γκριμάτσα πόνου το κορμί. Σηκώνει το κεφάλι και στυλώνει τα θολά του μάτια κάπου. Κάπου ψηλά και μακριά. Πέρα και έξω από τον συνηθισμένο κύκλο των προσώπων που τον περιβάλλουν και που αρνιούνται να του απλώσουν ένα χέρι για βοήθεια. Μακριά από τους ανθρώπους και τα άψυχα ακόμα, που ευθύνονται γι’ αυτή του την τόσο τραγική κατάσταση. Κάπου πετάει το πνεύμα του κι αναζητάει στον απόμακρο αυτό χώρο της μυστικής πτήσης του τη λύτρωση. Μια μαγική φωνή να του ψιθυρίσει κρυφά στ’ αυτί:
- Δεν χάθηκες. Δεν θα χαθείς.
Έχε θάρρος και υπομονή. Έχεις πολλή δύναμη μέσα σου και θ’ αντέξεις.
Και στήνει ορθάνοιχτα τ’ αυτιά του. Και δεν ακούει τίποτα απ’ όσα ηχούν γύρω του. Ούτε τα κλάματα, ούτε και τα γέλια των άλλων. Ούτε τα τραγούδια, ούτε και τις κραυγές του πόνου. Ναι ούτε κι αυτές, αν και συχνά τις έχει ακούσει να βγαίνουν ίδιες κι απαράλλαχτες απ’ το δικό του στόμα.
Κι εκεί που βρίσκεται σ’ αυτή την σπάνια εσωτερική συγκέντρωση, έρχεται το φύσημα του ανέμου και σφυρίζει στ’ αυτιά του. Και μεμιάς πετάγεται σαν κοιμισμένος π’ ακούει άξαφνα κοντινό κρότο τουφεκιού. Και παίρνει το σφύριγμα τ’ αγέρα για ψίθυρο. Και το μυαλό του συνταιριάζει τ’ αγεροφύσημα σε φθόγγους κι αυτούς σε λέξεις. Κι ακούει, ω τι Θαύμα! Τι ευτυχία! Ακούει εκείνα που ζητά ν’ ακούσει η καρδιά του¨
- Έχε θάρρος. Κάνε υπομονή.
Είσαι δυνατός και δεν το ξέρεις.
Και φεύγει ο κεφαλόπονος στη στιγμή. Και τα μάτια λάμπουν σαν καθαρό διαμάντι στο φως του Μαρτιάτη ήλιου. Και στήνεται ατσάλινο και λαμπαδωτό το κορμί. Και τα χέρια και τα πόδια κινούνται με σιγουριά, δύναμη και χάρη. Και το σπουδαιότερο: Η ψυχή του αναγαλλιάζει.
Και βρίσκει ότι αυτό το κορμί είναι το πιο όμορφο και σίγουρο σπίτι γι’ αυτή. Και ξαναδένει γερά με το σώμα.
Αυτός είναι ο άνθρωπος! Ο κάθε άνθρωπος. Μόνο τα ονόματα, οι συνθήκες, τα ποσοστά της κούρασης και η χροιά της μυστικής φωνής του ανέμου αλλάζουν.
Αλίμονο μόνο σ΄ αυτούς που ακούνε το σφύριγμα του αγέρα σαν σφύριγμα!
Όχι. Δεν είναι σφύριγμα! Είναι φωνή. Είναι η μυστική φωνή που καρτερούμε ν’ ακούσουμε όλοι μας.
΄Ανοιξη 1978
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό
«ΦΘΙΩΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ» τεύχος 6
3ο τετράμηνο 1979 σελ. 265
Copyright© Σεραφείμ Χατζόπουλος