Πάνω στον παλιό εθνικό δρόμο Λαμίας – Λάρισας, απόγευμα παραμονής Πρωτοχρονιάς 2009 ... Αχνόφεγγε ο εορταστικός φωτισμός του Νέου Μοναστηρίου, ενός χωριού στα βορειοδυτικά της επαρχίας Δομοκού του Ν. Φθιώτιδας, μέσα στη λιγοστή ομίχλη του κάμπου. Το κρύο ήταν αισθητό αλλά το χωριό ήταν σε γόνιμο αναβρασμό γιατί η προετοιμασία για την έλευση του νέου χρόνου και τον εορτασμό της είχε ήδη ξεκινήσει... Και όταν αναφέρεται κανείς στο Ν. Μοναστήρι, Πρωτοχρονιά χωρίς το έθιμο της «Καμήλας» δεν νοείται ...
Από το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς οι κάτοικοι «αναβιώνουν» το έθιμο της καμήλας με κορύφωσή του το πρωί της Πρωτοχρονιάς στην κεντρική πλατεία του χωριού. Μάλιστα, θα έλεγα ότι η χρήση του όρου «αναβίωση» στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι δόκιμη, γιατί στην ουσία αυτό που γίνεται τις δύο αυτές ημέρες στο χωριό είναι “λειτουργική συντέλεση” του εθίμου με συμμετοχή όλων των κατοίκων του χωριού στο δρώμενο, όχι ως παρατηρητών, αλλά ως μέρος αυτού.
Το έθιμο αυτό αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της «ρουτίνας» της πρωτοχρονιάς για τους κατοίκους του χωριού, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι: “δεν γίνεται να μην βγεις την Πρωτοχρονιά στις καμήλες” και εξαιτίας ακριβώς της ουσιαστικής λειτουργίας του στην κοινότητα αποτελεί πόλο έλξης για ερευνητές, παρατηρητές και επισκέπτες, οι οποίοι όπως κάθε χρόνο και φέτος βρέθηκαν το πρωί της Πρωτοχρονιάς στην κεντρική πλατεία του χωριού για να το παρατηρήσουν από κοντά.
Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι απλά. Δεν πρόκειται για ένα θέαμα λίγων ωρών για παρατηρητές ή περίεργους. Για τους κατοίκους του χωριού οι προετοιμασίες ξεκινούν μήνες πριν.
Τα νεαρά αγόρια του χωριού συγκεντρώνονται και δημιουργούν τις σάρτες (παρέες), οι οποίες το βράδυ της παραμονής της πρωτοχρονιάς με την συνοδεία του ντιβιτζή, της καμήλας και ντόπιων οργανοπαιχτών τραγουδούν από σπίτι σε σπίτι σε ολόκληρο το χωριό. Έτσι και φέτος. Νεαρά αγόρια του χωριού ανά παρέες τραγούδησαν σε όλα τα σπίτια του χωριού τραγούδια που αναφέρονται στην ημέρα και σε παινέματα για κάθε μέλος της οικογένειας.
Την επομένη το πρωί, με το τέλος της Θείας Λειτουργίας οι ντιβιτζήδες, και οι καμήλες με τη συνοδεία γκάιντας, φλογέρας, ακορντεόν και νταουλιού άνοιξαν τον χορό στην πλατεία. Καθώς περνούσε η ώρα όλοι σχεδόν οι κάτοικοι του χωριού, αλλά και οι επισκέπτες, συγκεντρώθηκαν στην πλατεία.
Ο χορός άρχισε. Σχηματίστηκε ένας μεγάλος, ενιαίος κύκλος από “ντόπιους” και “ξένους”. Χαμένη στην αίσθηση του μεγάλου αυτού κύκλου, του διαπεραστικού ήχου της γκάιντας καθώς και του εορταστικού κλίματος της ημέρας και των ευχών που σκορπίζονταν απλόχερα παντού σαν να ήθελαν να ξορκίσουν το επίμονο πρωινό κρύο, τρόμαξα όταν ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά μου ένας άντρας ντυμένος με προβιές, χτυπώντας στο έδαφος με το «τουπούζ» του και μου φώναξε “πίτα παρασού”.
Έφυγε από κοντά μου χορεύοντας μόνο όταν του έδωσα τις ευχές μου και κάποιο φιλοδώρημα “για το καλό”.
Ο ζωναράδικος (κατεξοχήν χορός της ημέρας με το τραγούδι «τις καμήλες») δεν σταμάτησε ούτε λεπτό και ο κύκλος δεν διασπάστηκε καθ’ όλη τη διάρκειά του. Το γλέντι στην πλατεία τέλειωσε αργά το μεσημέρι με τη μάχη των ντιβιτζίδων με τις καμήλες, οι παρευρισκόμενοι, ωστόσο, συνέχισαν να γλεντούν μέχρι αργά το βράδυ στις ταβέρνες του χωριού. Μακάρι όλος ο χρόνος κυλήσει γοργά και εύθυμα όπως τα βήματα του ζωναράδικου!!!!!!
ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ!!
(χρονολόγιο της Μ. Ντονούδη, το οποίο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "ΧΟΡΕΥΩ")
ΠΗΓΗ: http://www.facebook.com/notes/neo-monastiri