Τα πρώτα ερεθίσματα για να ασχοληθεί με την τέχνη, τα πήρε από τον αδελφό της και το 1977, φιλοτέχνησε το πρώτο της έργο, που είχε αντικείμενο τον Κρητικό γάμο. Ύστερα, η Κωστούλα Πολίτη στράφηκε και σε άλλες μορφές τέχνης, και ζωγράφιζε πάνω σε γυάλινα αντικείμενα. Αυτά αγοράζονται από πολλούς, ντόπιους και ξένους επισκέπτες που τα δωρίζουν σε κοινωνικές εκδηλώσεις ή τους δίνουν θέση σε διάφορες γωνιές των σπιτιών τους.
«Από τα πέντε αδέλφια μου είμαστε», σημειώνει η ίδια, «μόνο εγώ και ο αδελφός μου που ζει στη Θεσσαλονίκη, ασχολούμαστε με τη ζωγραφική. Μπορεί να είναι και έμφυτο! Πάντως, από κοριτσάκι θυμάμαι την εαυτή μου στο δημοτικό σχολείο και μου άρεσε να κάνω σχέδιο και να καλλιγραφώ… Δεν είχα λεφτά να παίρνω χρώματα, φτωχή οικογένεια, και μου δάνειζε ο αδελφός μου νερομπογιές και δημιουργούσα. Μου άρεσε να παίζω με τα χρώματα…»
Το κατάστημα- εκθετήριο της καλλιτέχνιδας, είναι στο στενό της οδού Τομπάζη στο Ρέθυμνο, το μοναδικό που εκπέμπει φως λαϊκής τέχνης ανάμεσα σε μια σειρά άλλων, που έχουν σχέση με το νοικοκυριό, με την ένδυση και την υπόδηση του ανθρώπου αλλά και με άλλες εμπορικές δράσεις.
ζωγράφος κωστούλα πολίτη«Βρίσκομαι σε αυτό το χώρο από το 2000 και για είκοσι χρόνια πριν ήμουνα στο μιναρέ του Νερατζέ, στην παλιά πόλη. Άλλες εποχές τότε, άλλες σήμερα. Ήμουνα από μικρή ανήσυχο πνεύμα και οι δημιουργίες μου απευθύνονται σε ευγενείς ψυχές και δίνουν χαμόγελο και αγάπη που τα έχουμε ανάγκη όλοι…»
Και καλλιτέχνιδα και μάνα η Κωστούλα Πολίτη. Γέννησε και μεγάλωσε τέσσερα παιδιά και «τα βάσανα» την έστρεψαν με μεγαλύτερο πάθος στη λαϊκή τέχνη: «Μετά τα 30 μου, άφησα πίσω τα προβλήματα και μπήκα με μεγαλύτερη ένταση στην τέχνη και δοκίμασα και στην κεραμική. Για μένα, η δημιουργία μέσα από την τέχνη είναι έκφραση ψυχής…»
ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Τα έργα της Πολίτη έχουν το λαϊκό χαρακτήρα της αυτοδίδακτης δημιουργού. Διακρίνονται για την ευαισθησία που αποτυπώνει το πινέλο στα γυαλικά αντικείμενα και στους πίνακες ζωγραφικής: «Με γεμίζουν ο χρωστήρας και τα χρώματα. Εδώ είναι η εκκλησία μου, εδώ παίρνω το οξυγόνο μου, είναι η ένεση της ζωής μου. Σκέφτομαι πολλές φορές, όταν συνταξιοδοτηθώ τι θα κάνω; Δεν μπορώ να σταματήσω και δε θα μου κόψουν αυτό το πάθος που έχω. Θα βγω και στο δρόμο να ζωγραφίζω γιατί είμαι εθισμένη με τη ζωγραφική…»
Το περασμένο καλοκαίρι, πολλοί ξένοι επισκέπτες που περνούσαν το στενό κοντοστέκονταν. Αρκετοί, μέσα, παρατηρούσαν το αποτέλεσμα της δουλειάς της λαϊκής ζωγράφου . Εντυπωσιάζονταν οι Ρώσοι και οι Σκανδιναβοί, μιλούσαν με θερμά λόγια για τα έργα της και φεύγοντας ασπάζονταν το χέρι της. Αυτή η συμπεριφορά ήταν το επιστέγασμα για τη λαϊκή δημιουργία της…
-->