Κυνηγώντας την ευτυχία / Σεραφείμ Χρ. Χατζόπουλος
Μέσα στην αμμοθύελλα του Σύμπαντος έψαχνα να βρω έναν άνθρωπο
να του πω «Καλημέρα» και να τον ρωτήσω, αν ήξερε,
να μου δείξει το δρόμο που έπρεπε ν΄ ακολουθήσω για την όαση,
που άλλοι τη λένε «Χαρά» και άλλοι τη λεν’ «Ευτυχία».
Στρατοκόπος περπατούσα στην έρημη πολυάνθρωπη Πολιτεία
κι ούτε σταλιά νερό στο δρόμο!
Έψαχνα. Έψαχνα. Έψαχνα! Και βρήκα πολλούς, που είχαν κι αυτοί
την ίδια με μένα δίψα, χωρίς κανείς να ξέρει το δρόμο της Ευτυχίας.
Και πέρασαν ώρες και μέρες πολλές, μέχρι να μου πει
ένας ξερακιανός γέρος μια σοφή κουβέντα:
«ψάξε, παιδί μου, μέσα σου να τη βρεις,
γιατί αν δεν έχεις μέσα σου το σπόρο της, δε θα τη βρεις ποτέ,
ούτε στα μέρη τα πολύβουα, ούτε στις ερημνιές του κόσμου,
ούτε στα πρόσωπα των ανθρώπων, που γύρω σου τραγουδούν ή κλαίνε»
Κι έψαξα μέσα μου, καθώς με συμβούλεψε ο σκελεθρωμένος ερημίτης.
Και βρήκα το φόβο, το άγχος, τη μελαγχολία και λιγοστά ψήγματα χαράς.
Κι αυτά τα ελάχιστα, τα έβγαλα στο πρόσωπό μου και κατόρθωσα να χαμογελάσω.
Να χαμογελάσω με τη διαπίστωση πως ευτυχία δεν υπάρχει,
γιατί η όασή της αφανίστηκε δω και πολύν καιρό,
όταν έπαψε ν’ αρμενίζει το σύννεφο πάνω απ’ το λιοστάσι του μύθου
κι ο κόσμος έγινε μια απειροελάχιστη σταγόνα μπρος στα έκπληκτα μάτια, όποιου ψάχνει να βρει το δρόμο για τη χαμένη όαση της χαράς.
Και συ αδερφέ μου, που πάντα υπάρχεις όταν απλώνω το χέρι μου,
έμεινες μόνη παρηγοριά στη μοναξιά μου και σ’ αυτή τη μάταιη αναζήτηση.
Σύντροφός μου στην ανησυχία, την απογοήτευση και τον πόνο.
Σ’ ευχαριστώ!