ΟΧΙ ΠΙΑ ΜΟΝΗ
Πες μου που πας;
Πες μου τα βράδια πως περνάς;
Γιατί είσαι μόνη;
Γιατί η μοναξιά σε ζώνει;
Γιατί το κέφι αυτό
να’ ναι μονάχα στο ποτό;
Γιατί βουλιάζεις στη μιζέρια
Χωρίς καν ν’ απλώσεις χέρια;
Γιατί δε διάλεξες μαζί
στη τρελή πορεία αυτή
να’ χεις πηδάλιο εμάς
όλους αυτούς που αγαπάς;
Γιατί δεν πρόσεξες κοντά σου
μέσα σ’ αυτή τη μοναξιά σου
να’ χεις δυό μάτια που ποθούν
μαζί με σε να πορευθούν;
Άλλά και φίλους που προσμένουν
τους ώμους τους να σου προσφέρουν;
Ένα σου λέω κοίταξε μπρος
στο βάθος κοίτα αυτό το φως.
Διώξε το φόβο. Φύγετε πόνοι.
Μην το ξεχνάς, δεν είσαι μόνη.
Βαγγέλης Χατζόπουλος
14/4/97
(Σεραφείμ Χατζόπουλος: Το ποίημα είναι του γιου μου Βαγγέλη
και το έγραψε σε ηλικία 23 χρονών)