Νύχια που μπαίνουν στο δέρμα: Πως αποφεύγεται;
Η υιοθέτηση των τάσεων της μόδας για επιλογή κομψών υποδημάτων έχει συχνά αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία των ποδιών, αλλά και των νυχιών τους. Εκτός από το γνωστό κότσι, τα ακατάλληλα υποδήματα και συγκεκριμένα εκείνα που είναι πολύ στενά στα ακροδάκτυλα ή μικρότερα από το μέγεθος του ποδιού γίνονται αιτία ανάπτυξης νυχιών που μεγαλώνοντας εισχωρούν στο δέρμα. Η είσφρυση όνυχος ή ονυχοκρύπτωση, όπως ονομάζεται η πάθηση αυτή, είναι επώδυνη και δυνητικά επικίνδυνη για την υγεία.
«Η κομψότητα στις μέρες μας, ιδιαίτερα στα παπούτσια, είναι συνυφασμένη με τις στενές φόρμες παπουτσιών και στις γυναίκες με τα ψηλά τακούνια. Ωστόσο, όταν τα πόδια στριμώχνονται μέσα στα παπούτσια, είτε λόγω του σχήματός τους είτε του μεγέθους τους, δημιουργείται ένα περιβάλλον που διευκολύνει την ανάπτυξη των νυχιών προς τα μέσα, προς το δέρμα. Ο ίδιος κίνδυνος ελλοχεύει από τις πολύ ελαστικές κάλτσες ή καλσόν που φοράνε οι γυναίκες», μας εξηγεί ο Δερματολόγος - Αφροδισιολόγος δρ Χρήστος Στάμου.
«Παρότι τα στενά παπούτσια είναι ο νούμερο ένα λόγος της ονυχοκρύπτωσης, ανεξάρτητα από το ύψος του τακουνιού, οι ψηλοτάκουνες γόβες που προκαλούν ολίσθηση του πέλματος προς τη μύτη του παπουτσιού, είναι ιδιαίτερα επιβλαβείς. Αυξημένος κίνδυνος υπάρχει βέβαια κι όταν τα παπούτσια είναι μικρά. Αυτό συμβαίνει συχνά στα παιδιά και στους εφήβους. Η ταχύτατη ανάπτυξη του σώματός τους και φυσικά των ποδιών τους μπορεί να καταστήσει τα παπούτσια τους μικρά πολύ γρήγορα. Μέχρι αυτό να γίνει αντιληπτό από τους γονείς ή τα ίδια τα παιδιά και να αντικατασταθούν, η βλάβη μπορεί ήδη να έχει προκληθεί», προσθέτει.
Το παράδοξο, ωστόσο, είναι ότι την πάθηση αναπτύσσουν συχνότερα οι άνδρες ηλικίας 15-40 ετών, και η πιο συχνά προσβεβλημένη περιοχή είναι η έξω άκρη του μεγάλου δακτύλου. Έχει αναφερθεί ότι περίπου το 20% των ασθενών που επισκέπτονται τον ιατρό με προβλήματα στα πόδια έχουν κάποιο νύχι που έχει εισχωρήσει στο δέρμα τους.
Εκτός από το μέγεθος και το σχήμα των παπουτσιών, υπάρχει ένας αξιοσημείωτος αριθμός άλλων εξωγενών και εγγενών παραγόντων που ενοχοποιούνται για την ανάπτυξη είσφρυσης όνυχος. Τέτοιοι είναι:
• Η κληρονομικότητα. Πολλοί άνθρωποι κληρονομούν την τάση να αναπτύσσουν τα νύχια που μεγαλώνουν προς τα μέσα από τον έναν ή και τους δύο γονείς.
• Το ακατάλληλο κόψιμο των νυχιών. Το πολύ βαθύ κόψιμο των νυχιών είναι επίσης μια συχνή αιτία ονυχοκρύπτωσης. Κι αυτό συμβαίνει διότι όταν τα νύχια είναι πολύ κοντά, το δέρμα που βρίσκεται στο πλάι τους έχει την τάση να διπλώνει επάνω από αυτά - να τα “σκεπάζει”.
• Ένας τραυματισμός. Ο επαναλαμβανόμενος τραυματισμός ενός νυχιού, όπως συμβαίνει στους ποδοσφαιριστές που χτυπούν την μπάλα στα ακροδάχτυλα των ποδιών τους και στις μπαλαρίνες που φορούν πουέντ (τα ειδικά παπουτσάκια για να στέκονται στις μύτες των ποδιών τους) ή ακόμα και ο άπαξ τραυματισμός του, π.χ. από πτώση βαρέος αντικειμένου που έχει οδηγήσει σε απώλεια του νυχιού.
• Η κακή κυκλοφορία. Η ύπαρξη ορισμένων παθήσεων, όπως ο διαβήτης, και η εμμονή σε κακές συνήθειες, όπως το κάπνισμα, προκαλούν κακή κυκλοφορία και γίνονται αιτία ονυχοκρύπτωσης.
• Η ονυχομυκητίαση. Οι μολύνσεις από μύκητες προκαλούν λέπτυνση ή πλάτυνση του νυχιού, οδηγώντας σε εισχώρησής του στο δέρμα.
• Διαταραχές του θυρεοειδούς. Κάποιες διαταραχές του αδένα προκαλούν λέπτυνση ή κύρτωση των νυχιών, με αποτέλεσμα τη δίπλωση του δέρματος πάνω από το νύχι και τη δημιουργία οιδήματος στο δέρμα που βρίσκεται στο άκρο του νυχιού.
• Η υπεριδρωσία και η κακή υγιεινή των ποδιών. Η υπερβολική εφίδρωση μπορεί να μαλακώσει την κοίτη του νυχιού, με αποτέλεσμα αυτό να διεισδύει εύκολα στο δέρμα.
• Κάποια φάρμακα (π.χ. ρετινοειδή, από του στόματος αντιμυκητιασικά, και φάρμακα κατά του καρκίνου) έχουν ενοχοποιηθεί για ονυχοκρύπτωση.
Ανεξάρτητα από την αιτία, η αμέλεια αναζήτησης θεραπείας μπορεί να οδηγήσει σε επιπλοκές, και συγκεκριμένα σε λοίμωξη, από την είσοδο μολυσματικών παραγόντων στον οργανισμό, μέσω του σκισίματος του δέρματος που προκαλείται από την πίεση του νυχιού που μεγαλώνει προς τα μέσα.
Οι επιλογές διαχείρισης της πάθησης είναι ποικίλες. Υπάρχουν συντηρητικές και χειρουργικές θεραπείες. Οι μη χειρουργικές επιλογές γενικά προτιμώνται για ασθενείς με ήπια έως μέτρια συμπτώματα και οι χειρουργικές για εκείνους με σοβαρότερα. Πρόσφατα στοιχεία δείχνουν ότι ορισμένες χειρουργικές τεχνικές έχουν πολύ χαμηλά ποσοστά υποτροπής και επομένως θα πρέπει να εξετάζονται ως επιλογή συχνότερα, παρά το γεγονός ότι είναι πιο επεμβατικές.
«Η τελική απόφαση λαμβάνεται συνυπολογίζοντας τη σοβαρότητα του πόνου και της φλεγμονής, την τυχόν ύπαρξη μόλυνσης, το ατομικό ιστορικό ονυχοκρύπτωσης και, στην περίπτωση που υπάρχει, τις θεραπείες που έχουν δοκιμαστεί και την έκβαση. Σοβαρή παράμετρος για τη λήψη της απόφασης είναι η ύπαρξη κάποιων παθήσεων που καθιστούν δυσκολότερη την υποβολή του ασθενή σε χειρουργική επέμβαση (π.χ. διαβήτης)», διευκρινίζει ο δρ Στάμου.
Ανεξάρτητα από το είδος της θεραπείας που θα ακολουθηθεί, δίνονται στους ασθενείς οδηγίες για τη χρήση κατάλληλων υποδημάτων που επιτρέπουν στα δάχτυλα να κινούνται ελεύθερα μέσα σε αυτά, χωρίς να πιέζονται καθόλου. Επίσης, οι ασθενείς μαθαίνουν τον σωστό τρόπο κοπής των νυχιών, ώστε να μην εισχωρούν στο δέρμα και κυρίως να μην μολύνονται.
«Αν και είναι προτιμότερο οι πάσχοντες από ονυχοκρύπτωση να απευθύνονται σε κάποιον επαγγελματία για να κόψουν το νύχι που παρουσιάζει βλάβη, όσοι αποφασίζουν να το κάνουν μόνοι τους, στο σπίτι, πρέπει να το κόβουν ευθεία και λίγο, χρησιμοποιώντας ψαλιδάκι ή πενσάκι που είναι ειδικά σχεδιασμένο για τα νύχια των ποδιών.
Εάν το νύχι πονάει πολύ ή παρουσιάζει σημάδια μόλυνσης, δεν θα πρέπει να καθυστερεί η αναζήτηση ιατρικής συμβουλής, από δερματολόγο και όχι από το ίντερνετ, όπου μπορεί να διαβάσει κανείς πιθανές θεραπείες. Ο λόγος είναι ότι αν και μερικές είναι απλές και μπορούν να επιχειρηθούν από τον ασθενή, ενέχουν τον κίνδυνο μολύνσεων εάν δεν εκτελεσθούν σωστά», καταλήγει ο δρ Χρήστος Στάμου.
