Τούρκοι, Αλβανοί και Σκοπιανοί κάτι ξέρουν
Ναπολέων Λιναρδάτος
Στην τελευταία επίσκεψη Μητσοτάκη στην Τουρκία αυτό που έκανε μεγάλη εντύπωση στα τουρκικά μίντια ήταν η εμμονή των ελληνικών μίντια με τα κουτσομπολίστικα της επίσκεψης. «Ο Ερντογάν συναντήθηκε με τον Μητσοτάκη κι ο ελληνικός Τύπος κοίταζε το μενού...» θα ενημερώσει το τουρκικό κανάλι halk. Και αν και τα ελληνικά «ΜΜΕ» είναι δεόντως τριτοκοσμικά ως προς τον έλεγχο που ασκούν στην εξουσία, η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν θέλησε να το ρισκάρει. Έτσι για να αποφύγει το θέμα των ημερών (μετατροπή της Μονής σε τζαμί) ο κ. Μητσοτάκης ζήτησε να μην τεθούν ερωτήσεις από δημοσιογράφους στη… συνέντευξη τύπου. Και αυτή ήταν η μόνη κόκκινη γραμμή του κ. Μητσοτάκη στον Ερντογάν.
Σε άλλες εποχές — και παρά τη διαφθορά και διαπλοκή στο χώρο των ΜΜΕ — τουλάχιστον σε θέματα εξωτερικής πολιτικής οι δημοσιογράφοι έθεταν τα αυτονόητα ερωτήματα. Και στην περίπτωση της πρόσφατης επίσκεψης Μητσοτάκη στην Τουρκία τα ερωτήματα θα ήταν τόσα πολλά και επίμονα που η επίσκεψη θα είχε ματαιωθεί από την ελληνική πλευρά. Αλλά τα θέματα εξωτερικής πολιτικής, είναι όπως το θέμα του μεταναστευτικού, πλέον δεν αποτελούν «αντικείμενο του δημόσιου διαλόγου» όπως θα έλεγε ο κ. Μητσοτάκης.
Πριν από τις ευρωεκλογές οι φάπες δεν έπεφταν μόνο από την πλευρά της Τουρκίας, αλλά και από Αλβανία και Σκόπια. Όπως είχα γράψει τότε: Η «ισχυρή Ελλάδα» του κ. Μητσοτάκη είναι ο καρπαζοεισπράκτορας των Βαλκανίων. Και με το πριγκιπάτο του Μονακό να συνορεύαμε, πάλι καρπαζιά θα τρώγαμε. Δεν μας φοβάται και δεν μας υπολογίζει κανείς, όσο μικρός και αδύναμος και αν είναι. Η Ελλάδα πλέον είναι το πεδίο των εύκολων νικών για τον κάθε βλαχομπαρόκ κλεφτοκοτά που το παίζει αρχηγός κράτους στα Βαλκάνια.
Τότε πριν τις ευρωεκλογές είχα την εντύπωση πως οι πολύ δημόσιες φάπες Τούρκων, Αλβανών και Σκοπιανών είχαν να κάνουν με τη φιλοδοξία του κ. Μητσοτάκη για κάποιο ευρωπαϊκό πόστο. Ήξεραν πως αν κ. Μητσοτάκης αντιδρούσε στις φάπες, αυτό θα αποδυνάμωνε την υποψηφιότητα του. Δεν μπορεί ένας πρόεδρος της Κομισιόν να έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με χώρες που η ΕΕ θέλει να έχει καλές σχέσεις (Τουρκία) και χώρες που θέλει να εντάξει (Αλβανία, Σκόπια). Οπότε οι βλαχομπαρόκ κλεφτοκοτάδες έριχναν φάπες, και δη αλύπητα, γιατί ήξεραν πως ο κ. Μητσοτάκης δεν θα ρίσκαρε την υποψηφιότητα του προς χάριν των ελληνικών συμφερόντων. Το ότι οι πολύ δημόσιες φάπες συνεχίζονται και μετά τις ευρωεκλογές, έχει να κάνει με το γεγονός πως οι αντίπαλοι της Ελλάδας καταλαβαίνουν τη φύση, τις αρχές και τις αδυναμίες της πολιτική τάξης της Ελλάδας πολύ καλύτερα απ’ ό,τι ο μέσος ψηφοφόρος.
Η μέγιστη ειρωνεία της ένταξης της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (τότε ΕΟΚ) ήταν πως ένα από τους κυρίαρχους λόγους ήταν η στρατηγική μας ενίσχυση έναντι εχθρών στα ανατολικά και βόρεια. Σχεδόν πέντε δεκαετίες μετά, η ένταξη στην ΕΕ έχει γίνει ένα ακόμα μέσο αποδυνάμωσης και εκχώρησης βασικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Ο κ. Τρίπρας αντάλλαξε με την κα Μέρκελ προγραμματισμένες περικοπές συντάξεων με τη συμφωνία των Πρεσπών. Ο κ. Μητσοτάκης ελπίζει να αναβαθμίσει το ρόλο του στην ΕΕ με μια συμφωνία τύπου Πρεσπών για το Αιγαίο και μετατρέποντας την Ελλάδα στο μεταναστευτικό χοτ σποτ της Ευρώπης. Εν τω μεταξύ, ο ελληνικός τύπος κοιτάζει αδιάφορα το μενού…