Η ομαδική έκθεση “Real – Surreal – Unreal” παρουσιάζει ζωγραφικά έργα, αλλά και την performance «ΔΙΑΡΚΩ ΑΚΟΜΗ» στο Κέντρο Τεχνών Μετς.
Ηέκθεση Real- Surreal – Unreal αποτελεί ένα καλλιτεχνικό πείραμα συνεργασίας και δημιουργικής αλληλεπίδρασης, μια συλλογική πρόταση από μια ομάδα γυναικών καλλιτεχνών με σπουδές στις Καλές Τέχνες σε Ελλάδα και εξωτερικό. Η ομάδα αυτή, πέρα από την κοινή πορεία στη σύγχρονη τέχνη, μοιράζεται μια βαθιά φιλία και μια κοινή ανάγκη για ανταλλαγή ιδεών, σχολιασμό της πραγματικότητας και καλλιτεχνική έκφραση μέσα από μια femme και φεμινιστική προοπτική.
Στην έκθεση συμμετέχουν η Χριστίνα Βασιλείου, η Ελένη Γιαννιώτη, η Κατερίνα Μελισσανίδου και η Βάσω Πουρίδου. Κάθε μια από τις δημιουργούς φέρνει τη δική της ξεχωριστή ματιά, ενώ όλες μαζί συνθέτουν μια πολυφωνική αφήγηση που εξερευνά τις έννοιες του πραγματικού (Real), του φανταστικού (Unreal) και του υπερβατικού/ονειρικού (Surreal).
Η Χριστίνα Βασιλείου, μέσα από την τέχνη της performance, λειτουργεί ως ο ενοποιητικός κρίκος της έκθεσης. Με τις δυναμικές της δράσεις, επιχειρεί να συνδέσει τα έργα των υπόλοιπων εικαστικών, δημιουργώντας έναν διάλογο που υπερβαίνει τη στατική εμπειρία του θεατή. Η δουλειά της μας καλεί σε μια βιωματική προσέγγιση, όπου η τέχνη δεν περιορίζεται στην οπτική πρόσληψη, αλλά γίνεται σωματική, κινητική και συναισθητηριακή.
Η Βάσω Πουρίδου, στο πλαίσιο του Real, παρουσιάζει έντονα εκφραστικά πορτραίτα. Τα πρόσωπα που δημιουργεί βρίσκονται σε κοντινό καρέ, συλλαμβάνοντας συναισθήματα και εκφράσεις που αντηχούν την υλική και συναισθηματική ένταση της καθημερινότητας. Η ζωγραφική της προσκαλεί τον θεατή να σταθεί απέναντι στο βλέμμα του Άλλου και να αναμετρηθεί με τη δύναμη και την ειλικρίνειά του.
Η Κατερίνα Μελισσανίδου, στον άξονα του Unreal, δημιουργεί πορτραίτα που συνομιλούν με τον κόσμο του φανταστικού. Ανθρώπινα πρόσωπα συνυπάρχουν, ερωτοτροπούν ή ειρωνεύονται μέσα από τη συνύπαρξή τους με κόκορες, προσδίδοντας στις εικόνες της έναν θεατρικό και παιγνιώδη χαρακτήρα. Μέσα από αυτή την εικαστική προσέγγιση, η Μελισσανίδου αμφισβητεί τις συμβάσεις της πραγματικότητας και μας προσκαλεί να ανακαλύψουμε την ποίητική της μέσα από έννοιες του παράδοξου.
Η Ελένη Γιαννιώτη, στο πλαίσιο του Surreal, δημιουργεί κολλάζ που μοιάζουν με ενθύμια ονείρων και φαντασιακών κόσμων. Στα έργα της, το υποσυνείδητο αποκτά μορφή μέσα από νεραϊδίσιες εικόνες και αλλοτινές αφηγήσεις. Οι συνθέσεις της, γεμάτες λεπτομέρεια και συμβολισμό, αγγίζουν την έννοια του ονειρικού, εκεί που το παρελθόν, η μνήμη και η φαντασία μπλέκονται σε ένα αλλόκοσμο αλλά οικείο περιβάλλον.
Εδώ αξίζει να παρατηρήσουμε ότι παρά τις διαφορετικές προσεγγίσεις στο στυλ και το θέμα τους, οι ζωγραφικές συνθέσεις των εικαστικών χαρακτηρίζονται από τη χρήση έντονων, ζωηρών και φρέσκων χρωμάτων. Αυτή η κοινή αναφορά προσδίδει στα έργα μια δυναμική αίσθηση με αισθητική που πάλλεται από ενέργεια και ζωή. Έτσι, οι θεματικές διαδρομές τους, αν και προσωπικές, συγκλίνουν όσον αφορά ζητήματα συναισθημάτων, συνδέσεων αλλά και των εσωτερικών διεργασιών του νου.
Τέλος, η έκθεση Real- Surreal – Unreal είναι πολλά περισσότερα από μια ομαδική έκθεση. Είναι ένας διάλογος ανάμεσα στη γυναικεία αισθητική, την ευαισθησία και τη δύναμη, μια φεμινιστική αφήγηση που προσπαθεί να φέρει τις γυναικείες εμπειρίες και προβληματισμούς στο επίκεντρο της σύγχρονης τέχνης. Μέσα από τη δουλειά τους αναδεικνύουν τον γυναικείο δυναμισμό σε όλες του τις διαστάσεις, είτε ως συναισθηματική δύναμη, είτε ως φαντασία που ξεπερνά τα όρια και γίνεται όχημα που γεφυρώνει το πραγματικό με το υποσυνείδητο και το ονειρικό. Μέσα από αυτή την προσέγγιση, η έκθεση αποτελεί μια πρόσκληση για προσωπική ενδοσκόπηση και έναν εορτασμό της γυναικείας δημιουργικής ενέργειας.
-Νιόβη Κρητικού
Ιστορικός Τέχνης | Εικαστικός
Συμμετέχουν: Ελένη Γιαννιώτη, Κατερίνα Μελισσανίδου, Βάσω Πουρίδου
και Χριστίνα Βασιλείου στην performance
Eπιμέλεια έκθεσης: Nιόβη Κρητικού
Performance | «ΔΙΑΡΚΩ ΑΚΟΜΗ»
Xριστίνα Βασιλείου,
17/12 Τeaser event 19.00 – 22.00
21/12 Performance 13.30 – 14.00
«Τωρα θελω να είμαι μαζί με τον πάγο, είναι μικρότερος, είναι κολώνα. Την σηκώνω, την μεταφέρω, δοκιμάζω τις θέσεις της και πού ανήκει, την χειρίζομαι, την τοποθετώ, την παρακολουθώ, την φροντίζω, την αποδέχομαι συμπονετικά, συμμετέχω στη φθορά και την απώλειά της» (Ημερολόγιο αναστοχασμού – Autoethnography 16/06/2024)
Στην performance αυτή συνομιλώ με τον πάγο ως μεταφορά του εφήμερου και του ευάλωτου. Η μελέτη και διάδραση με το υλικό απηχεί την οριακότητα αυτού, που είναι καταδικασμένο να τελειώσει, φυσικά φτιαγμένο να αλλάζει.
Η ματαιότητα της αναζήτησης της ακινησίας ή αντί- στασης στην αλλαγή γίνεται και η ποιητικότητα του ανθρώπινου, που,
ως φιγούρα επιδοσιακή (Χαν 2015) και υποκείμενο (αυτό)εκμεταλλευόμενο, αναζητά να κρατήσει στο εδώ και τώρα αυτό που τελικά χάνεται καθημερινά γύρω μας.
Καταδεικνύοντας ταυτόχρονα το κατεπείγον του επαναπροσδιορισμού της ζωής και συμμετοχής μας στο φυσικό περιβάλλον, τελικά προτείνει την επανεπινόηση του εαυτού.»
Κεντρική εικόνα θέματος: Πολιτεία ,18x13cm, μικτή τεχνική (ζωγραφική με ακρυλικά και κολλάζ) 2024